سلاح مخفی نیروی هوایی آمریکا: ارتقاء به‌جای بازنشستگی

به گزارش پارسینه و به نقل از nationalsecurityjournal، هواپیماهایی با معماری باز مانند B-21 و NGAD برای ارتقاءهای آینده طراحی شده‌اند. اما تصمیم به حفظ یا بازنشستگی هواپیماها به تهدیدات، هزینه نگهداری، ریسک زمانی و مسائل سیاسی بستگی دارد.

نقش پشتیبانی نزدیک A-10 در نبردهای دوربرد و مبتنی بر پهپاد کمرنگ شده، در حالی که B-52 به عنوان حامل موشک باقی مانده است. تصمیم‌گیری‌ها با دخالت‌های کنگره، اشتغال‌زایی و منافع منطقه‌ای پیچیده‌تر می‌شوند، همان‌طور که برنامه‌های ناکارآمد و تأخیرها نیز تأثیرگذارند.

بازنشستگی یا تمدید خدمت هواپیماها باید بر اساس استراتژی و نیازهای مأموریتی باشد ترکیبی از تجهیزات قدیمی و جدید برای پیروزی در نبردهای هوایی قدرت‌های بزرگ.

  بازنشستگی یا ارتقاء؛ چگونه آینده یک هواپیمای جنگی تعیین می‌شود؟

نیروی هوایی آمریکا ترجیح می‌دهد هواپیماهای موجود را ارتقاء دهد تا اینکه آن‌ها را بازنشسته یا از نو طراحی کند. نمونه‌هایی مانند B-52، B-2، B-1B و F-22 نشان می‌دهند که این رویکرد به‌نوعی «سلاح مخفی» نیروی هوایی است.

ارتقاء بسیار آسان‌تر و مقرون‌به‌صرفه‌تر از تحقیق و توسعه پرهزینه و طراحی‌های جدید است. شرکت‌های دفاعی معمولاً خطوط تولید آماده دارند و با صرفه‌جویی در مقیاس، می‌توانند ارتقاءها را با هزینه کمتر انجام دهند. این کار بودجه وزارت دفاع را حفظ می‌کند و به نیروی هوایی اجازه می‌دهد تعداد زیادی هواپیما در ناوگان خود داشته باشد تا با کشورهایی مانند چین مقابله کند که هواپیماهای جدید را سریع و کارآمد تولید می‌کنند.

 فناوری‌های جدید، محرک ارتقاء

با گذشت زمان، فناوری پیشرفته‌تر و ارزان‌تر می‌شود. استفاده از هوش مصنوعی در کابین خلبان، نرم‌افزارهای پردازش داده، موشک‌های هایپرسونیک، لیزرها، پوشش‌های پنهان‌کار جدید، و همکاری بین هواپیماهای سرنشین‌دار و بدون سرنشین، همگی باعث می‌شوند هواپیماهای قدیمی عمر دوباره بگیرند.

ارتقاء موتورها برای سرعت و مانور بهتر، تضمین تنوع ناوگان، فروش هواپیماهای قدیمی در بازار صادرات، و آموزش خلبانان روی پلتفرم‌های جدید از دیگر مزایای این رویکرد هستند.

  پل‌هایی برای گذار به نسل جدید

مثلاً B-52 در حال ارتقاء با موتور و رادار جدید است تا تا زمان ورود B-21 Raider به خدمت، همچنان قابل استفاده باشد. F-22 نیز با ارتقاء پنهان‌کاری، حسگرها، جنگ الکترونیک و کنترل پهپادهای خودکار، به نیروی هوایی زمان می‌دهد تا F-47 NGAD را توسعه دهد.

هواپیماهای جدید مانند B-21 و NGAD با معماری باز طراحی شده‌اند تا ارتقاءهای آینده آسان‌تر باشد و بتوانند تا دهه ۲۰۸۰ خدمت کنند. F-35 نیز همین قابلیت را دارد.

  آینده جنگ همین حالاست

اما همه این مزایا یک سؤال مهم را مطرح می‌کند:  چه زمانی باید یک هواپیما بازنشسته شود؟

پول، زمان، منابع و رویدادهای ژئوپلیتیکی در این تصمیم نقش دارند. مثلاً A-10 دیگر در نبردهای نزدیک زمینی کاربرد ندارد، زیرا جنگ‌های آینده با موشک‌های دوربرد و پهپادها تعیین می‌شوند. در مقابل، B-52 همچنان با موشک‌های کروز از راه دور مؤثر است.

F-35 و F-22 می‌توانند در حالت «Beast Mode» مهمات بیشتری حمل کنند و حتی مأموریت‌های پشتیبانی نزدیک را انجام دهند.

پس از فروپاشی شوروی، تهدیدات کاهش یافت و ارتقاء F-15 و F-16 منطقی‌تر بود. در دوران جنگ با تروریسم، تمرکز بر حملات زمینی بود و نیروی هوایی برتری هوایی داشت.

 نبردهای هوایی بازگشته‌اند

در دهه ۲۰۳۰، نبردهای هوایی دوباره اهمیت یافته‌اند. با ظهور چین و روسیه، نیروی هوایی باید جنگنده‌های نسل ششم را وارد خدمت کند و مدل‌های نسل پنجم را ارتقاء دهد. مثال‌هایی مانند درگیری پاکستان و هند یا عملیات F-35I اسرائیل علیه ایران نشان می‌دهند که نبردهای هوایی هنوز هم ممکن‌اند.

   اقتصاد، اشتغال و پایداری نیز مهم‌اند

بازنشستگی یک هواپیما می‌تواند مسائل اقتصادی ایجاد کند. قطعات هواپیماها در ایالت‌های مختلف تولید می‌شوند و کنگره برای حفظ اشتغال در حوزه‌های انتخابیه خود فشار وارد می‌کند.

نگهداری هواپیماهای قدیمی گاهی بسیار پرهزینه می‌شود. مثلاً برنامه ارتقاء B-52 با تأخیر مواجه شده است. بمب‌افکن‌هایی مانند B-1B به دلیل عدم پنهان‌کاری ممکن است منسوخ شوند.

برخی برنامه‌ها نیز ناکارآمد بوده‌اند، مانند پروژه A-12 Avenger II که در سال ۱۹۹۱ با صرف بیش از ۵ میلیارد دلار لغو شد.

 سیاست همیشه دخیل است

تصمیم‌گیری درباره بازنشستگی یا ارتقاء هواپیماها اغلب بحث‌برانگیز است، زیرا بودجه تحقیق و توسعه تحت تأثیر سیاست قرار دارد. رئیس‌جمهور ترامپ از پروژه F-47 NGAD حمایت می‌کند که قرار است در سال ۲۰۲۸ پرواز کند، اما رئیس‌جمهور بعدی ممکن است تمرکز را به ارتقاء F-35 و F-22 تغییر دهد.

کنگره نیز فشار می‌آورد؛ برخی نمایندگان از هواپیماهای خاص حمایت می‌کنند، مانند سناتور «مایک روندز» از داکوتای جنوبی که طرفدار B-21 است چون در ایالت او مستقر خواهد شد.

  جمع‌بندی نهایی

تصمیم‌گیری درباره ارتقاء یا بازنشستگی هواپیماها دشوار است. تغییرات در ماهیت جنگ، تهدیدات جهانی، تحولات سیاسی و اقتصادی، و حتی حس نوستالژی نسبت به هواپیماهای قدیمی در این تصمیم نقش دارند.

نیروی هوایی آمریکا با ارتقاء هواپیماهای قدیمی، یک «سلاح مخفی» در اختیار دارد. اما این انتخاب با ریسک همراه است. بازنشستگی آسان نیست و ارتقاء ممکن است زمان‌بر و پرهزینه باشد.

اکنون زمان آن است که تیم امنیت ملی ترامپ استراتژی دفاع ملی را منتشر کند تا تلاش‌های تأمین تجهیزات با اهداف بلندمدت هم‌راستا شوند. تصمیم‌گیری باید بر اساس نیازهای امنیت ملی باشد، نه فقط حفظ اشتغال.

اگر این تصمیم‌ها بر پایه اصول استراتژیک و ضرورت‌های نظامی اتخاذ نشوند، ترکیب هواپیماهای قدیمی و جدید نمی‌تواند نتیجه مطلوبی در میدان نبرد رقم بزند.